Miłosierdzie Boże według Faustyny i Jana Pawła II

„Obiecuję, że dusza, która będzie czcić ten obraz, nie zginie”.

GW z dnia 20.04.2009 pisze:
„Tydzień po Wielkiejnocy Kościół [Katolicki] obchodzi jedno z najważniejszych świąt – święto Miłosierdzia Bożego. Przyzwyczailiśmy się już, że łagiewnickie sanktuarium, skąd w 2002 roku Jan Paweł II zawierzył świat Bożemu Miłosierdziu. …”

Na czym polega to Boże Miłosierdzie obchodzone w Łagiewnikach? Tutaj musimy sięgnąć do historii powstania Sanktuarium w Łagiewnikach, która też pokazuje, jak działa Magisterium w Kościele Katolickim.

Odwołam się tutaj do faktów dotyczących Faustyny, kanonizowanej przez JP2 w 2000 roku, a opisanych w artykule Jana Turnaua pt.: „Faustyna. Święta drugiego chóru.”

Jestem wdzięczny JT za uczciwe przedstawienie faktów związanych z ustanowieniem kultu Faustyny.

Otóż JT pisze, że Faustyna urodziła się w 1905 roku, w rodzinie małorolnych chłopów. Skończyła 3 klasy szkoły podstawowej i nigdy nie czytała Biblii.

Faustynie rzekomo objawiał się Jezus w różnych okolicznościach. Ktoś się jej być może objawiał, ale na jakiej podstawie uznawała, że to był Jezus, to już inna sprawa.

JT pisze:
Gdy pracowała w Łodzi jako służąca, podczas potańcówki w parku Wenecja ujrzała Jezusa: „umęczonego, obnażonego z szat, okrytego całego ranami”. Powiedział jej te słowa: „Dokąd cię cierpiał będę i dokąd mnie zwodzić będziesz?”. Tak się rozpoczął jej dialog mistyczny. Zapytała Jezusa, co ma czynić. Usłyszała: „Jedź natychmiast do Warszawy, tam wstąpisz do klasztoru”. Niepostrzeżenie opuściła zabawę i poszła do pobliskiego kościoła; była to katedra św. Stanisława Kostki.

Kiedy miała zamiar wystąpić z klasztoru, rzekomo znowu objawił się jej Chrystus, tym razem na firance:

„”Przyszłam do celi, siostry już się położyły, światło zgaszone. Ja weszłam do celi pełna udręki i niezadowolenia. Nie wiem, co [z] sobą robić. Rzuciłam się na ziemię i zaczęłam się gorąco modlić o poznanie woli Bożej. Cisza wszędzie jak w tabernakulum. (…) Po chwili jasno się zrobiło w mojej celi i ujrzałam na firance oblicze Pana Jezusa bolesne bardzo. Żywe rany na całym obliczu i duże łzy spadały na kapę mojego łóżka. Nie wiedząc, co to wszystko ma znaczyć, zapytałam Jezusa: » Jezu, kto Ci wyrządził taką boleść? «. A Jezus odpowiedział, że: » Ty mi wyrządzisz taką boleść, jeżeli wystąpisz z tego zakonu. Tu cię wezwałem, a nie gdzie indziej, i przygotowałem wiele łask dla ciebie «. Przeprosiłam Pana Jezusa i zmieniłam natychmiast powzięte postanowienie”.

Potem miała kolejną wizję, w której otrzymała od Jezusa polecenie namalowania obrazu podpisanego słowami: „Obiecuję, że dusza, która będzie czcić ten obraz, nie zginie”.

„”Wieczorem, kiedy byłam w celi, ujrzałam Pana Jezusa ubranego w szacie białej. Jedna ręka wzniesiona do błogosławieństwa, a druga dotykała szaty na piersiach. Z uchylenia szaty na piersiach wychodziły dwa wielkie promienie, jeden czerwony, a drugi blady. (…) Po chwili powiedział mi Jezus: » Wymaluj mi obraz według rysunku, który widzisz, z podpisem: Jezu, ufam Tobie. Obiecuję, że dusza, która będzie czcić ten obraz, nie zginie”. A potem takie słowa: „Mój obraz w duszy twojej jest. Ja pragnę, aby było Miłosierdzia Święto. Chcę, aby ten obraz, który wymalujesz pędzlem, był uroczyście poświęcony w pierwszą niedzielę po Wielkanocy, ta niedziela ma być Świętem Miłosierdzia. Pragnę, ażeby kapłani głosili to wielkie miłosierdzie moje względem dusz grzesznych. Niech się nie lęka zbliżyć do mnie grzesznik. Palą mnie promienie miłosierdzia, chcę je wylać na dusze ludzkie «”.

Wizja Faustyny sprzeczna z Pismem Świętym
To przesłanie, które Faustyna rzekomo otrzymała od Jezusa jest sprzeczne z nauką Jezusa zawartą w Biblii. Słowo Boże wyraźnie zakazuje kultu obrazów, nie pozwala na malowanie ‘tego co w górze’, czyli wyobrażania sobie Boga w formie obrazów. Drugie przykazanie Dekalogu brzmi:
Księga Wyjścia
20,4 Nie czyń sobie podobizny rzeźbionej czegokolwiek, co jest na niebie w górze, i na ziemi w dole, i tego, co jest w wodzie pod ziemią.
20,5 Nie będziesz się im kłaniał i nie będziesz im służył, gdyż Ja Pan, Bóg twój, jestem Bogiem zazdrosnym, który karze winę ojców na synach do trzeciego i czwartego pokolenia tych, którzy mnie nienawidzą.

Tak więc można powiedzieć, że wizje Faustyny były sprzeczne z przesłaniem Biblii.
Oddawanie czci Bogu nie polega na czczeniu obrazów z rzekomymi wizerunkami Jezusa, ale postępowaniu według prawdy objawionej przez Boga:
Jan 4,21 Rzekł jej Jezus: Niewiasto, wierz mi, że nadchodzi godzina, kiedy ani na tej górze, ani w Jerozolimie nie będziecie oddawali czci Ojcu.
4,22 Wy czcicie to, czego nie znacie, my czcimy to, co znamy, bo zbawienie pochodzi od Żydów.
4,23 Lecz nadchodzi godzina i teraz jest, kiedy prawdziwi czciciele będą oddawali Ojcu cześć w duchu i w prawdzie; bo i Ojciec takich szuka, którzy by mu tak cześć oddawali.
4,24 Bóg jest duchem, a ci, którzy mu cześć oddają, winni mu ją oddawać w duchu i w prawdzie.

Miłosierdzie Boże według Faustyny
Miłosierdzie Boże w zrozumieniu Faustyny jest osiągalne dla tych, którzy będą oddawać cześć obrazowi, który miała namalować.

Innymi słowy, według Faustyny, „Pan Bóg tak umiłował świat, że dał jej wizję obrazu, aby każdy kto go będzie czcił, nie zginął. ale miał życie wieczne.„

Kontrastuje to z głównym przesłaniem Pisma Świętego:
Jan 3:16 Albowiem tak Bóg umiłował świat, że Syna swego jednorodzonego dał, aby każdy, kto weń wierzy, nie zginął, ale miał żywot wieczny.

Pominę opis starań o namalowanie obrazu, w każdym bądź razie obrazków tych powstało więcej.

Stosunek Świętego Oficjum do wizji Faustyny:
JT pisze: „Umarła w październiku 1938 roku. Jej ciało zostało pochowane na cmentarzu zakonnym w ogrodzie Zgromadzenia Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia w Krakowie Łagiewnikach we wspólnym grobowcu. Myśl o miłosierdziu odnosi zwycięstwo za jej grobem, ale zgoła nie zaraz. Szerzy się, owszem, ale napotyka na ostry opór władzy kościelnej. Dwadzieścia lat po śmierci Faustyny najwyższa instancja doktrynalna Kościoła rzymskokatolickiego, watykańska Kongregacja Świętego Oficjum, wydaje dekret stwierdzający, że przeżycia siostry Faustyny nie mają źródła nadprzyrodzonego i że należy wycofać modlitwy i obrazki pochodzące z tych rzekomych objawień.” (emf. moja)

Tak więc w tamtym czasie w Kongregacji Św. Oficjum miała przewagę grupa trzeźwo myślących ludzi, którzy widzenia Faustyny nie potraktowali jako objawienia Boże.

Jan Paweł II a Faustyna
JT pisze dalej:
„Młyny kościelne mielą wolno, lecz czasem porządnie. Szczególnie gdy włącza się młynarz rosnącej rangi: Karol Wojtyła w Krakowie. Jeszcze jako biskup tego miasta wydeptuje w Watykanie cofnięcie dekretu. Publikacja tej zmiany następuje znów po dwudziestu latach. W tym samym roku Pańskim 1978 zapada w tymże Watykanie wiadoma decyzja, która sprzyja sprawie. Jeszcze cztery daty: 1980 – encyklika Jana Pawła II, druga z trzynastu, o Bożym miłosierdziu jako największym przymiocie Boga, 1993 – beatyfikacja Faustyny (zezwolenie na kult lokalny), 1995 – ustanowienie Święta Miłosierdzia Bożego, 2000 – kanonizacja Faustyny.
Łagiewniki stają się ośrodkiem światowego kultu miłosierdzia Bożego.”

Refleksje:
Watykańska Kongregacja Świętego Oficjum w roku 1958 odrzuciła wizje Faustyny, natomiast w roku 1978, za sprawą JP2 rozpoczyna się proces odrzucenia dekretów tegoż Oficjum następnie proces beatyfikacji i kanonizacji Faustyny.

Jaką więc wartość mają oświadczenia Watykańskiej Kongregacji Świętego Oficjum, że jedne [nieomylne] Oficjum odrzuca dekrety poprzedniego?

Czy Faustyna jest wszechobecna?
Z chwilą, gdy Faustyna została kanonizowana przez JP2 w roku 2000, katolicy na całym świecie mogą wzywać jej imienia i prosić o wstawiennictwo przed Bogiem.
Praktycznie oznacza to, że Faustyna posiada zdolność bycia jednocześnie we wszystkich miejscach na całym świecie i jednoczesnego wysłuchiwania wszystkich, którzy wzywają jej imienia.

Innymi słowy, Faustynie przypisano atrybut wszechobecności właściwy dla samego Boga. To samo dotyczy każdego katolickiego świętego.

Faustyna zmarła w 1938 roku.
Wzywanie zmarłych jest w Biblii zabronione bardzo mocnymi słowami:

Księga Powtórzonego Prawa:
18,10 niech nie znajdzie się u ciebie taki, który przeprowadza swego syna czy swoją córkę przez ogień, ani wróżbita, ani wieszczbiarz, ani guślarz, ani czarodziej,
18,11 ani zaklinacz, ani wywoływacz duchów, ani znachor, ani wzywający zmarłych;
18,12 gdyż obrzydliwością dla Pana jest każdy, kto to czyni, i z powodu tych obrzydliwości Pan, Bóg twój, wypędza ich przed tobą.
18,13 Bądź bez skazy przed Panem, Bogiem twoim,
18,14 gdyż te narody, które ty wypędzasz, słuchają wieszczbiarzy i wróżbitów, a na to Pan tobie nie pozwolił.
18,15 Proroka takiego jak ja jestem, wzbudzi ci Pan, Bóg twój, spośród ciebie, spośród twoich braci. Jego słuchać będziecie.

Jak widzimy, ten, kto wzywa zmarłych, jest obrzydliwością dla Boga.
Szkoda, że JP 2 i hierarchia KK nie stosuje się do tego przykazania. Więcej, JP2 kanonizował około 500 i beatyfikował około 2000 zmarłych, którzy mogą być wzywani, aby wstawiali się za ludźmi do Boga, zachęcając tym samym miliony ludzi na świecie do popełniania czegoś, co Bóg nazywa obrzydliwością.

Werset 18,15 mówi o proroku, który miał przyjść i którego mamy słuchać. Prorokiem tym jest Jezus Chrystus, który powiedział o sobie:

Jan 14,6 Odpowiedział mu Jezus: Ja jestem droga i prawda, i żywot, nikt nie przychodzi do Ojca, tylko przeze mnie.

Gdyby JP2 traktował poważnie te słowa Jezusa, którego rzekomo reprezentuje na ziemi, to nie ustanawiałby kultu Faustyny, a miłosierdzia Bożego nie szukałby w czczeniu obrazu, ale w Jezusie Chrystusie.