Dramat katolików: fałszywi kapłani, fałszywa ofiara, cierpkie owoce

Film Tomasza Sekielskiego „Tylko nie mów nikomu” wywołał wielką debatę społeczną na temat celibatu i moralności księży. W tym artykule chcę pisać nie tyle o owocach klerykalnego systemu, ile o drzewie, na którym one wyrosły.

Pan Jezus ostrzega nas przed fałszywymi prorokami:

Mat 7: (15) Strzeżcie się fałszywych proroków, którzy przychodzą do was w odzieniu owczym, wewnątrz zaś są wilkami drapieżnymi! (16) Po ich owocach poznacie ich. Czyż zbierają winogrona z cierni albo z ostu figi? (17) Tak każde dobre drzewo wydaje dobre owoce, ale złe drzewo wydaje złe owoce. (18) Nie może dobre drzewo rodzić złych owoców, ani złe drzewo rodzić dobrych owoców. (19) Każde drzewo, które nie wydaje dobrego owocu, wycina się i rzuca w ogień. (20) Tak więc po owocach poznacie ich.

Wśród owoców drzewa rzymsko-katolickiego jest pedofilia i inne grzechy niemoralności księży jak konkubinat czy homoseksualizm. Te owoce komunikują, że drzewo jest złe.

Dramat katolików

Wielu katolików od dawna zdawało sobie sprawę z niemoralnego życia księży, jednakże usprawiedliwiało ich postępowanie stwierdzeniami, że każdy jest grzeszny, każdy ma swoje słabości, że ksiądz też chłop, nie ma ludzi niewinnych itp. Z kolei grzechy, które widzieli u księży, dodawały im odwagi do popełniania podobnych grzechów, między innymi do życia w konkubinacie czy swawoli seksualnej poprzez uprawianie przypadkowego seksu pod wypływem impulsu z przypadkowymi partnerami, czy partnerkami. Skoro ksiądz może, to ja też.

Dramat zaczynał się wtedy, kiedy szeregowy wierny stał się przypadkową partnerką czy partnerem księdza. Wspomniany film ujawnia pewne mechanizmy zwabiania nieświadomych niczego osób do miejsc, w których były wykorzystane seksualnie przez księży. Kiedy osoba dorosła decyduje się na współżycie z księdzem, to jest to po części jej świadoma decyzja, (całkowicie sprzeczna z przykazaniem ‘nie cudzołóż’, ale zgodna z założeniami współczesnego ruchu LGBT, że seks jest dopuszczalny, jeśli dzieje się za zgodą dwóch dorosłych osób, bez względu na ich płeć). Jednakże w przypadku dzieci, trudno tu mówić o świadomej decyzji. Wielu księży wykorzystało zarówno dziewczynki, jak i chłopców.

Dramat dzieci wykorzystanych seksualnie przez księży

Komu miało się poskarżyć dziecko, które zostało wykorzystane przez księdza? Świadectwa z minionych lat pokazują, że wiele dzieci, które próbowały mówić o tym z rodzicami, nie tylko spotkało się z brakiem zrozumienia i brakiem wiary w to, że coś takiego miało miejsce, ale nawet z szykanami, biciem i zakazem mówienia o tym z innymi. W mentalności polskich katolików funkcjonuje przeświadczenie, że ksiądz jest pośrednikiem do Pana Boga i że o księdzu nie wolno mówić źle, bo jest to grzechem ciężkim. A gdyby ktoś umarł z grzechem ciężkim na sumieniu, pójdzie do piekła. Tak więc rodzice, w trosce o to, aby ich dzieci nie popełniały grzechu ciężkiego, zabraniają im mówić źle o księżach, a konkretnie o tym, że zostały przez ich wykorzystane seksualnie. I można sobie zadać pytanie, kto ukształtował w umysłach katolików takie myślenie o księżach? Odpowiedź: księża.

Współczuję molestowanym dzieciom, które doświadczają szykan ze strony rodziny i są zmuszane do milczenia, z obawy przed popełnieniem grzechu śmiertelnego. W takich sytuacjach katolicka społeczność nie stanie po stronie ofiary, ale po stronie przestępcy, gdyż dała sobie wmówić, że tylko z ręki katolickiego księdza, którego morale nie ma znaczenia, może przyjąć łaskę Bożą, a ujawnianie grzechów i przestępstw księży jest grzechem śmiertelnym. Taki system, który uzależnienia wiernych od osoby księdza w drodze do Boga, jest fałszywą ewangelią!

Dalszy ciąg dramatu: Spowiedź na ucho księdzu, który ...

Bardzo ważnymi elementami katolickiej religijności jest spowiadanie się ze swoich grzechów w konfesjonale oraz przyjmowanie komunii świętej podczas mszy. I komu ma się wyspowiadać dziecko ze swoich grzechów i ze swoich krzywd? W małym miasteczku czy wiosce jest duża szansa, że w konfesjonale spotka księdza, który je skrzywdził. Czy z takiego spotkania wyjdzie pocieszone i podniesione na duchu? Czy ksiądz może wykorzystać konfesjonał, aby zastraszyć dziecko, by nikomu nie mówiło o tym, co się stało, bo w przeciwnym razie pójdzie do piekła? Czy ksiądz może wykorzystać konfesjonał, aby zmanipulować dzieckiem, aby ponownie dało się wykorzystać? Obawiam się, że niejeden raz miało coś takiego miejsce.

Komunia z ręki księdza, który …

Drugim ważnym elementem religijności jest przyjmowanie hostii. I znowu, w małym miasteczku czy wiosce jest duża szansa, że hostię do ust dziecka włoży ksiądz, który je wcześniej skrzywdził. Katolik musi jednak wierzyć, pod rygorem popełnienia grzechu ciężkiego, że przyjmując hostię, otrzymuje łaskę od Pana Boga, a łaski tej udziela mu ksiądz, który je wcześniej skrzywdził. Tymi rękami, którymi dotykał jego/ jej intymnych miejsc, teraz wkłada do jego/ jej ust świętą hostię. I teraz ta krzywda zadana mu/jej przez księdza, ma być niczym w porównaniu z łaską, której mu/jej ksiądz udziela. Stąd też mamy w naszym języku określenie ‘ksiądz dobrodziej’, bo udzielanie ludziom łaski jest wielkim dobrem, które tylko ksiądz może uczynić bez względu na swoje morale. Dla wielu katolików to ostatnie zdanie może być szokujące, jednakże taki jest sens Artykułu 1128 Katechizmu Katolickiego, który mówi, sakrament jest ważny, gdy jest sprawowany przez katolickiego kapłana, niezależnie od jego świętości. I znowu katolik ma wierzyć, że taka jest prawdziwa nauka pochodząca od Boga, a gdyby ją odrzucił, popełniłby grzech ciężki.

Co jest wzorcem nauki: Pismo Święte czy Tradycja? 

Kościół Rzymsko Katolicki ustanowił wiele nauk i dogmatów, które obowiązują katolików pod rygorem popełnienia grzechu ciężkiego. Dlatego tak ciężko jest im przyjmować nauki głoszone przez biblijnie wierzących chrześcijan, gdyż boją się popełnienia grzechu ciężkiego. Dla nich wzorcem, według którego badają głoszone im nauki, nie jest Pismo Święte, ale Tradycja Kościoła i jeśli coś jest niezgodne z Tradycją, w której zostali wychowani, to wtedy to odrzucają ze strachu przed popełnieniem grzechu ciężkiego. I znowu możemy postawić pytanie: kto ukształtował w nich taki sposób myślenia? Odpowiedź: księża.

Manipulacja psychoreligijna – kneblowanie ust ofiarom molestowania przez księży

Ofiary wykorzystania seksualnego bały się mówić o swojej krzywdzie, gdyż Kościół Rzymsko Katolicki ustanowił wiele praw, kształtujących mentalność katolików do tego stopnia, że ofiara molestowania seksualnego bała się, że jeśli ujawni swoją krzywdę poza kościołem, automatycznie skazuje się na ekskomunikę, czyli popełnia grzech śmiertelny. Księża kształtowali tego rodzaju mentalność w podległych im wiernych w oparciu o tajną instrukcję z Watykanu zatytułowaną Crimen sollicitationis.

Gdyby katolik ujawnił publicznie, że ksiądz molestował go seksualnie, podlegałby automatycznie ekskomunice; taki był sens dokumentu, który kneblował usta ofiarom molestowania przez księży, Crimen sollicitationis, z 16 marca 1962 roku wydanego przez Święte Oficjum (obecna Kongregacja Nauki Wiary), który ujednolicał procedury postępowania w przypadku kapłanów lub biskupów Kościoła katolickiego oskarżonych m.in. o wykorzystywanie sakramentu pokuty do składania propozycji seksualnych penitentom. […] Innymi słowy, dzieci sie straszyło, że jeśli o tym komuś powiedzą, pójdą do piekła. Osobom dorosłym komunikowało się to innymi słowami, ale sens oznajmienia ekskomuniki jest właśnie taki.

Więcej na ten temat w artykule: Manipulacja psychoreligijna – kneblowanie ust ofiarom molestowania przez księży

Fałszywi kapłani, fałszywa ofiara

Księża katoliccy są uważani za kapłanów. Kapłanami są osoby, które pełnią funkcję pośredników pomiędzy Bogiem a ludźmi, przy czym ważnym elementem tej funkcji jest składanie ofiar za grzechy ludzi. Tylko kapłani mogą to robić, więc ich funkcja jest bardzo specyficzna i daje im wielką władzę nad sumieniami i umysłami ludzi. Według Biblii, Pan Jezus, który był bez grzechu, złożył raz na zawsze doskonałą ofiarę za grzech człowieka i stał się naszym kapłanem na wieki. Jego kapłaństwo jest nieprzechodnie. Ludzie mogą przychodzić do Boga tylko przez niego i tylko na podstawie ofiary, którą złożył raz na zawsze.

I taka jest główna rzecz chrześcijańskiego nauczania:

Główną zaś rzeczą w tym, co mówimy, jest to, że MAMY TAKIEGO ARCYKAPŁANA, KTÓRY USIADŁ PO PRAWICY TRONU MAJESTATU W NIEBIE,jako sługa świątyni i prawdziwego przybytku, który zbudował Pan, a nie człowiek. (Hbr 8,1-2)

Ale Ten SPRAWUJE KAPŁAŃSTWO NIEPRZECHODNIE, ponieważ trwa na wieki. Dlatego też MOŻE ZBAWIĆ NA ZAWSZE TYCH, KTÓRZY PRZEZ NIEGO PRZYSTĘPUJĄ DO BOGA, BO ŻYJE ZAWSZE, ABY SIĘ WSTAWIAĆ ZA NIMI.

Takiego to przystało nam mieć arcykapłana, świętego, niewinnego, nieskalanego, odłączonego od grzeszników i wywyższonego nad niebiosa; KTÓRY NIE MUSI CODZIENNIE, jak inni arcykapłani, SKŁADAĆ OFIAR najpierw za własne grzechy, następnie za grzechy ludu; UCZYNIŁ TO BOWIEM RAZ NA ZAWSZE, GDY OFIAROWAŁ SAMEGO SIEBIE. (Hbr 7,24-27)

A każdy kapłan sprawuje codziennie swoją służbę i składa wiele razy te same ofiary, które nie mogą w ogóle zgładzić grzechów; lecz gdy ON ZŁOŻYŁ RAZ NA ZAWSZE JEDNĄ OFIARĘ ZA GRZECHY, USIADŁ PO PRAWICY BOŻEJ (Hbr 10,11-12)

A jak to wygląda w katolicyzmie?

Katolicyzm ustanowił nowych kapłanów – księży, oraz nową ofiarę – ofiarę mszy. Ludzie mają wierzyć, pod rygorem popełnienia grzechu śmiertelnego, że przebaczenie grzechów i łaskę od Boga otrzymują dzięki ofiarom mszy, składanym codziennie w tysiącach katolickich świątyń, przez księży, których morale i świętość nie ma znaczenia dla ważności wykonanego przez nich obrzędu, który działa ex opere operato, czyli przez sam fakt spełnienia czynności. Ten system jest w zdecydowanej sprzeczności wobec nauki biblijnej, gdzie kapłanem na wieki jest Pan Jezus, który złożył raz na zawsze doskonałą ofiarę za grzech człowieka.

Tutaj polecam artykuł pt. Ofiara Chrystusa, początek czy koniec kapłaństwa?

Biblijne kryteria wyboru biskupów

Żaden z katolickich duchownych, począwszy od parafialnych wikariuszy, poprzez proboszczów, biskupów, kardynałów i samego papieża, nie spełnia biblijnych kryteriów na stanowiska związane z duszpasterstwem i nauczaniem prawd dotyczących wiary i moralności.

Biblijne kryteria są jasne:

1 Tymoteusz 3,1 Prawdziwa to mowa: Kto o biskupstwo się ubiega, pięknej pracy pragnie. 3,2 Biskup zaś ma być nienaganny, mąż jednej żony, trzeźwy, umiarkowany, przyzwoity, gościnny, dobry nauczyciel, 3,3 nie oddający się pijaństwu, nie zadzierzysty, lecz łagodny, nie swarliwy, nie chciwy na grosz, 3,4 który by własnym domem dobrze zarządzał, dzieci trzymał w posłuszeństwie i wszelkiej uczciwości, 3,5 Bo jeżeli ktoś nie potrafi własnym domem zarządzać, jakże będzie mógł mieć na pieczy kościół boży?

W liście do Tytusa mamy jeszcze jedno wymaganie:

1,9 Trzymający się prawowiernej nauki, aby mógł zarówno udzielać napomnień w słowach zdrowej nauki, jak też dawać odpór tym, którzy jej się przeciwstawiają.

Biskupi katoliccy nie trzymają się prawowiernej nauki, nawet jeśli idzie o kryteria ich wyboru.

Prawowierna nauka jest taka, że mają być żonaci i własnym domem dobrze zarządzać.

Żaden z członków Watykańskiego Kolegium Kardynałów czy nawet polskiego Episkopatu nie spełnia biblijnych kryteriów na biskupa. Już to dyskwalifikuje ich ze służby w kościele Chrystusowym.

Jeśli o tym nie wiedzą, to znaczy, że są ignorantami w podstawowych sprawach dotyczących funkcjonowania kościoła.

Jeśli wiedzą, a to ignorują, to znaczy, że są obłudnikami, od których należy trzymać się z daleka.

Więcej na ten temat w artykule: Jaki powinien być biskup wg apostołów Pawła i Piotra

W co trzeba wierzyć, aby dostąpić zbawienia

Mógłbym jeszcze wiele pisać na temat fałszywych nauk w Kościele dowodzonym przez papieża, ale chcę zakończyć pozytywnie, czyli kilkoma myślami dotyczącymi wyjścia z sytuacji. Tutaj polecam artykuł: W co trzeba wierzyć aby dostąpić zbawienia

Oto jego fragment:

W co trzeba wierzyć aby dostąpić zbawienia

1. w skuteczność doskonałej ofiary złożonej na krzyżu raz na zawsze przez bezgrzesznego Jezusa, 2. czy w skuteczność ofiar mszy składanych codziennie stale na nowo przez katolickich księży-kapłanów, których morale – zgodnie z art. 1128 Katechizmu Katolickiego – nie ma znaczenia?

Jakie są logiczne skutki ewentualnych odpowiedzi:

A. Jeśli trzeba wierzyć w (1), to ofiary mszy nie mają racji bytu. B. Jeśli trzeba wierzyć w (2), to Pan Jezus umierał nadaremnie. C. Gdyby ktoś chciał powiedzieć, że zarówno w (1) i (2), to by znaczyło, że ofiara Jezusa nie była ani doskonała, ani skuteczna do zbawienia, skoro musi być uobecniania / powtarzana w ofierze mszy.

Każdy trzeźwo myślący człowiek odpowie, że prawdziwą jest odpowiedź A. Uświadomienie sobie tego stanowi potężne wyzwanie dla osób, które do tej pory wierzyły, że łaskę od Boga otrzymują przez udział w ofierze mszy.

Historia niemoralności w papiestwie

Niemoralność katolickich duchownych nie jest wynalazkiem naszych czasów. Historia zostawiła nam wiele opisów niemoralności katolickich duchownych, które pokazują, że drzewo to od dawna rodziło złe owoce.

Kościół miał problemy z moralnością, już w czasach Jana Husa, o czym świadczą Artykuły Praskie z 142o roku, w których zwolennicy Husa domagali się karania wszystkich, którzy popełniali grzechy śmiertelne, niezależnie od pozycji społecznej. Za popełnione grzechy karano wtedy zwykłych obywateli, jednak kler był zwolniony od wszelkich kar nawet za najgorsze wykroczenia moralne. Artykuły wzywały do zrównania wobec prawa wszystkich ludzi, zarówno zwykłych mieszkańców jak i duchownych.

Artykuł czwarty wymienia takie grzechy dotyczące księży:

Po czwarte: by wszystkie grzechy śmiertelne zwłaszcza jawne, a także inne występki przeciw prawu bożemu karano i potępiano (niezależnie) od stanowiska (grzeszącego)….

a wśród księży: świętokupstwo, kacerstwo, branie pieniędzy za chrzest, za bierzmowanie, za spowiedź, za komunię, za oleje święte, za wodę (święconą), za msze, targowanie się, kupowanie i sprzedawanie mszy, (branie pieniędzy za msze modlitwy za zmarłych, od postów, za msze zaduszne i inne rzeczy, za kazania za pogrzeb, od (bicia) dzwony, za poświęcenie kościołów, ołtarzy i kaplic, za probostwa, za stanowiska i prałatury, za dostojeństwa, za odpusty; (dalej) stąd wynikające herezje i hańbiące Kościół Chrystusowy: cudzołóstwo i przeklęte płodzenie synów i córek, inne rozpusty, gniew, kłótnie, zwady, obmowa, pozywanie, dręczenie prostego ludu, ograbianie go, (ściąganie) opłat, danin i ofiar. Każdy sprawiedliwy syn swej matki, kościoła świętego, wyrzec się i sprzeciwiać temu, nienawidzić jak diabła i mieć to w obrzydzeniu.

Zamiast Reformy Kościoła, krucjaty przeciwko Czechom

Czesi domagali się reformy Kościoła. Zamiast tego papież Marcin V zorganizował przeciwko nim pięć krucjat. 1 marca 1420 roku Marcin V wydał bullę, w której ‘wzywał chrześcijan do zjednoczenia się w walce przeciwko Husytom, Wiklefitom i wszystkim innym heretykom’.

17 marca bulla ta została odczytana we Wrocławiu, gdzie zebrał się królewski sejm. Nie mogąc zapłacić rycerzom żołdu, obiecał odpust zupełny uczestników krucjaty oraz wysokie pozycje w Raju dla tych, którzy przeleją najwięcej heretyckiej krwi. Zgłosiło się 150.000 rycerzy.

Bulla ta dała początek pięciu krucjatom papieskich rycerzy pod wodzą Zygmunta Luksemburczyka przeciwko Czechom w latach 1420, 1421, 1422, 1427 i 1431.

Listy do Jagiełły ujawniają prawdziwe oblicze papiestwa

“… ani może się nazywać zbrodnią, cokolwiek podjęto jest w obronie wiary katolickiej.”

Kiedy cztery krucjaty zostały odparte, w roku 1429 napisał dwa listy do króla Jagiełły, aby najechał na Czechy i wytępił zwolenników Jana Husa. Treść tych listów przytoczył w swoich Kronikach Jan Długosz. Oto fragment pierwszego z nich:

… “Jakoż udzielamy niniejszem pismem naszem twej Królowskiej Wysokości zupełną, moc i władzę nawracania rzeczonych odszczopiońców …

   A jeśliby trwali upornie w swoich błędach, nadajemy ci takąż samą wolność i władzę napadania zbrojno w naszem kościoła imieniu na ich miasta, miasteczka, wsie i włości, zabierania ich w niewolą i wedle brzmienia ustaw kanonicznych prześladowania aż do zagłady. Niniejszemu zaś pismu nie mają bynajmniej stać na przeszkodzie jakiekolwiek zobowiązania, umowy, pozawierane układy albo przymierza, z osobami jakiegokolwiek stanu, powołania albo godności. Chociażby nawet takowe zobowiązania, umowy, piśmienne układy i przymierza były zatwierdzono przysięgą uchwałami i władzą naszą, orzekamy, że w takim razie żadnej nie mają mieć wagi i znaczenia, gdyż w nich wyłączny zawsze panować powinien wzgląd na cześć i chwałę Bożą, pożytek wiary katolickiej i dobro powszechne. Jakoż w każdej sprawie, gdzie idzie o utrzymanie wiary, świętej, godzi się i należy owszem działać i występować nie tylko przeciw umowom i obietnicom, ale nawet przeciw prawom przyrodzonym, krewnemu, bratu, ojcu i synowi; ani może się nazywać zbrodnią, cokolwiek podjęto jest w obronie wiary katolickiej.”

Historia Reformacyi XVI wieku,

O rozpustnym życiu kleru pisał również Merle d’Aubigne w Historii Reformacyi XVI wieku, w rozdziale dotyczącym odpustów:

„Lud czujący już od lat nienawiść do duchownych z powodu rozpustnego ich życia, jedynie jeszcze przez obawę piekielnych kar okazywał im na zewnątrz pewne poszanowanie; teraz i ta przeszkoda upadła. Wszędzie dawały się słyszeć skargi i gorzkie szyderstwa o chciwości pieniędzy, jaką odznaczało się duchowieństwo.”

Niemoralność duchowieństwa oraz jego chciwość i żądza władzy

Tak więc niemoralność duchowieństwa oraz jego chciwość i żądza władzy, to nie są wynalazki naszych czasów. Problem istniał w XV wieku, o czym świadczą Artykuły Praskie z 1420 roku, Krucjaty przeciwko Czechom, listy Marcina V do Jagiełły i wiele innych dokumentów z przeszłości. Problem istniał w okresie Reformacji, o czym pisze d’Aubigne. Niestety, świadectwa te są ignorowane a odwoływanie się do nich jest traktowane jako nagonka na kościół.

Co mogę doradzić katolikom, którzy są świadomi tego, że papiestwo jest pełne fałszywych kapłanów, fałszywych ofiar za grzechy i fałszywych nauk?

2 Korynstian 6: (16) Jakiż układ między świątynią Bożą a bałwanami? Myśmy bowiem świątynią Boga żywego, jak powiedział Bóg: Zamieszkam w nich i będę się przechadzał pośród nich, I będę Bogiem ich, a oni będą ludem moim. (17) Dlatego wyjdźcie spośród nich i odłączcie się, mówi Pan, I nieczystego się nie dotykajcie; A ja przyjmę was (18) I będę wam Ojcem, a wy będziecie mi synami i córkami, mówi Pan Wszechmogący.

 

Zakazy czytania Biblii

Poniższy artykuł wprowadzi trochę zamieszania w umysły tych katolików, którzy wierzą, że papiestwo zawsze rozpowszechniało Pismo Święte i zabiegało o to, aby było one powszechnie znane. Prawda wygląda niestety inaczej.

Papiestwo było największym prześladowcą Biblii w dziejach ludzkości. Przez wieki niszczyło Biblię i tych, którzy ją tłumaczyli na języki Europy, bądź rozpowszechniali.

W Meksyku oddają cześć woskowej figurze i krwi JP2

Niemiecka Telewizja ZDF zrealizowała film o kulcie relikwii pt. „Siedem głów Jana” (Die sieben Häupter des Johannes). Tytuł nawiązuje do rzekowmych relikwii po Janie Chrzcicielu, którego czaszki są przechowywane w siedmiu miejscach.

Woskowa figura JP2 w szklanej trumnie

Woskowa kukła JP2 w szklanej trumnie
Na początku filmu pokazany jest Meksyk, gdzie katolicy oddają cześć woskowej figurze JP2, włożonej do szklanej trumny. Na piersiach figury ubranej w papieskie szaty, umieszczono relikwiarz z 7 ml krwi papieża, podobno pobranej na krótko przed jego śmiercią.

Jezus jedynym pośrednikiem i orędownikiem do Ojca

Pismo Święte mówi bardzo jednoznacznie, że Jezus jest jedynym pośrednikiem i orędownikiem do Ojca, jak również ostatecznym pośrednikiem Boga Ojca do człowieka.

Jezus ostatecznym przesłaniem Boga do człowieka
Bóg objawiał się i przemawiał do człowieka różnymi sposobami i przez różnych proroków, ale w ostateczności przemówił przez swego Syna, Jezusa Chrystusa.
List do Hebrajczyków mówi:
1: (1) Wielokrotnie i wieloma sposobami przemawiał Bóg dawnymi czasy do ojców przez proroków; (2) ostatnio, u kresu tych dni, przemówił do nas przez Syna, którego ustanowił dziedzicem wszechrzeczy, przez którego także wszechświat stworzył. (3) On, który jest odblaskiem chwały i odbiciem jego istoty i podtrzymuje wszystko słowem swojej mocy, dokonawszy oczyszczenia z grzechów, zasiadł po prawicy majestatu na wysokościach
(List do Hebrajczyków 1:1-3, Biblia Warszawska)

Niestety Kościół Katolicki nie akceptuje tej nauki nauczając, że Bóg nadal przemawia do człowieka przez Marię.
Papież Pius XII w 1942 roku uznał orędzie fatimskie z 1917 roku za prawdziwe i nazwał żądania Najświętszej Panny “jedynym ratunkiem dla świata”. Tak więc dla katolicyzmu nie Jezus, ale Maria jest jedynym ratunkiem dla świata, ostatecznym objawieniem Boga dla człowieka, jak również osobą, przez którą ludzi mają przychodzić przed oblicze Boga, w czym mają też pomagać katoliccy święci, których Jan Paweł 2 ustanowił około 2000 (słownie: dwa tysiące).

Według Biblii Jezus jest jedynym pośrednikiem do Boga

Najpierw słowa samego Jezusa zapisane w Jana 14:6
Odpowiedział mu Jezus: Ja jestem droga i prawda, i żywot, nikt nie przychodzi do Ojca, tylko przeze mnie.

Jezus mówił, że mamy modlić do Ojca Jego imieniu:
Jan 15:16 Nie wy mnie wybraliście, ale Ja was wybrałem i przeznaczyłem was, abyście szli i owoc wydawali i aby owoc wasz był trwały, by to, o cokolwiek byście prosili Ojca w imieniu moim, dał wam.

Maria, matka Jezusa, nakazała jego uczniom, aby czynili to, co im powie:
Jan 2:5 Rzekła matka jego do sług: Co wam powie, czyńcie!

Pochodzenie święta Bożego Ciała

Na stronach internetowych jest wiele informacji o pochodzeniu tego święta. Wybrałem fragment z Miesięcznika dla ministrantów, gdzie jest opisane następująco:

Boże Ciało wprowadzono do kalendarza liturgicznego w XIII wieku. Bezpośrednią przyczyną ustanowienia święta były objawienia błogosławionej Julianny (1193 – 1258), przeoryszy augustianek z klasztoru Mont Cornillon, nieopodal Liège (obecnie miasto w Belgii). Julianna wielokrotnie miała widzenia jaśniejącej tarczy, jakby księżycowej, z ciemną plamą. W okolicach Liège interpretowano jej wizje jako znak braku w kalendarzu liturgicznym specjalnego dnia poświęconego uczczeniu Najświętszego Sakramentu. Pod wpływem tych objawień biskup Robert ustanowił w 1246 r. takie święto dla diecezji w Liège. W następnych latach święto zdobywało popularność w sąsiednich diecezjach. W 1261 r. kolejnym papieżem (pod imieniem Urban IV) został biskup Verdun Jacques Pantaleon. W połowie XIII w. był on archidiakonem katedry w Liège. W 1264 r. wprowadził nowe święto, jako festum Corporis Christi (święto Bożego Ciała)w całym Kościele. Wkrótce świętu zaczęły towarzyszyć uroczyste procesje. Prawdopodobnie najpierw odbywały się one w latach 1265-1275 w Kolonii (Niemcy), a w XV wieku w całych Niemczech, Anglii, Francji, Polsce i północnych Włoszech.

W Polsce po raz pierwszy Boże Ciało świętowano w 1320 roku w diecezji krakowskiej, na polecenie biskupa Nankera. W 1391 roku papież Bonifacy IX nakazał obchodzić Boże Ciało wszędzie, gdzie dotąd tego nie czyniono.

W co trzeba wierzyć aby dostąpić zbawienia

Pytanie postawione w tytule zrodziło się już w niejednej duszy. Zapewne trudno byłoby znaleźć człowieka, który by nigdy sobie nie postawił takiego pytania. Niektórzy uważają, że wiele dróg prowadzi do Pana Boga, a najważniejsze, aby człowiek w coś wierzył. Przy takim podejściu nawet ateiści są ludźmi wiary, gdyż wierzą, że nie ma Boga.

Zbawienie jest tylko w Jezusie Chrystusie
Apostoł Piotr głosił, że zbawienie jest tylko w Jezusie Chrystusie: I nie ma w nikim innym zbawienia; albowiem nie ma żadnego innego imienia pod niebem, danego ludziom, przez które moglibyśmy być zbawieni. (Dzieje 4:12)

W odpowiedzi na pytanie strażnika więzienia: Panowie, co mam czynić, abym był zbawiony? (Dz16:30), apostoł Paweł odpowiedział: Uwierz w Pana Jezusa, a będziesz zbawiony, ty i twój dom. (Dz 16:31).

Władza Redemptorystów (i katolickich kapłanów) nad Panem Bogiem?

Najbardziej znanym Redemptorystą w Polsce jest oczywiście ‚ojciec‚ Rydzyk i to wiedzą wszyscy, ale niewielu wie, jaką władzę nad samym Panem Bogiem przypisują Redemptoryści sobie i kapłanom katolickim.

Znaczenie słowa redemptorysta
Słowo redemptorysta jest spolszczoną wersją angielskiego słowa redemptorist , które wywodzi się od słowa redemption i znaczy wykup, wykupienie, spłacenie, zbawienie, wybawienie, odkupienie.
Zatem słowo redemptorysta oznacza wykupiciel, zbawiciel, odkupiciel.
Tak więc Redemptoryści uważają się za wykupicieli, zbawicieli, odkupicieli.
Sama nazwa zakonu pokazuje, że negują oni Jezusa jako Zbawiciela i sami uważają się za zbawicieli.

Historia i symbolika obrazu Matki Boskiej w Częstochowie

Artykuł ten zredagowałem po zapoznaniu się z informacjami na temat pochodzenia i symboliki obrazu Matki Boskiej na Jasnej Górze w Częstochowie, które znajdujemy na stronach Paulinów w Częstochowie i w Toruniu.
Przyznam szczerze, byłem zaszokowany.

Legenda o powstaniu obrazu
Na stronie Paulinów z Częstochowyprzytoczona jest legenda o tym, że autorem obrazu jest św. Łukasz.
„Św. Łukasz ewangelista namalował własnoręcznie obraz Najświętszej Maryi Panny na deskach stołu, przy którym modliła się i zasiadała do posiłku. Uczynił to na prośbę niektórych wiernych tudzież na pamiątkę piękności Bogurodzicy. Obraz przedstawiał Ją trzymającą Dziecię Jezus na ręku. …”

Pod koniec tekstu w zakładce –Legenda powstania – jest informacja, że
Dzisiaj można z całą świadomością stwierdzić, że ikona ta nie jest autorstwa św. Łukasza, gdyż tylko opierała się na bizantyjskiej legendzie, która towarzyszyła czczonej na Wschodzie ikonie Matki Bożej z Dzieciątkiem.

Przez wieki jednak ta legenda była obowiązującą prawdą o powstaniu obrazu. Na stronie Paulinów z Torunia ta legenda o Łukaszowym autorstwie obrazu nadal jest mocno uwypuklona.

Maria – łaski pełna czy łaską obdarowana?

Łaski pełna czy łaską obdarowana?

Fragment w oparciu o który KRK buduje doktrynę o Marii jako źródle łaski jest
tekst z Łukasza 1:28.

Zobaczmy, jak tłumaczą go różni tłumacze:

bw-Biblia warszawska (brytyjka z 1974 r.) … bądź pozdrowiona, łaską obdarzona, Pan z tobą, błogosławionaś ty między niewiastami.
bg-Biblia Gdańska (1632): Bądź pozdrowiona, łaską udarowana, Pan jest z tobą; błogosławionaś ty między niewiastami.
Bt-Biblia Tysiąclecia (1966): Bądź pozdrowiona, pełna łaski, Pan z Tobą, błogosławiona jesteś między niewiastami.

Jak powstała teoria transsubstancjacji – Radbertus Paschasius

Autorem doktryny o transsubstancjacji jest średniowieczny mnich Radbertus Paschasius (800-865).
Kościół Katolicki uznał prawdziwość tej doktryny dopiero na IV Soborze Laterańskim w 1215 roku w czasach papieża Innocentego III.

Historyk kościoła Philip Schaff pisze:

Paschasius nie stosował terminu transsubstancjacja, który zaczęto stosować dopiero dwa wieki później. Nauczał jednak, że ‘substancja chleba i wina jest prawdziwie zmieniona w krew i ciało Chrystusa’, tak że po konsekracji kapłańskiej, ‘w eucharystii nie pozostaje nic innego jak tylko ciało i krew Chrystusa’, mimo że dla zmysłów wzroku, dotyku i smaku ‘pozostaje ona w postaci chleba i wina.’
Według Paschasiusa ta cudowna zmiana jest dokonana przez Ducha Świętego, który stworzył ciało Jezusa w łonie Dziewicy bez współżycia z nią i który tą samą wszechmocą stwarza codziennie, tam gdzie celebrowana jest msza, to samo ciało i tę samą krew z substancji chleba i wina.